نظم

خیلی به ندرت می شه که تراوشات ذهنی من به صورت نظم در بیاد. به هر حال این هم یکی از پریشان گویی های منظم من است:ا

ا
تو را به خلوت این خاکیان امید مباد
که عاشقانه می کِشدت سوی قتلِگه صیّاد
ا

اگر هزار بار بمیریّ و سر برون آری
دهی دوباره سرت را به تیغ او بر باد

ا
به خلوت دل خود رو، کنون ز تن بگذر
درون دل تو چه داری به جز دَمی پُر داد

ا
شکایت از دل خود کن نه از سکوت کویر

که من به روضه نشاندم سکوت را در یاد