دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

ا

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

ا

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

ا

گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

ا

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

ا

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

ا

نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست

اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

ا

سایه