چه مي‌کشم

در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم

عاشق نمي‌شوي که ببيني چه مي‌کشم

l

با عقل آب عشق به يک جو نمي‌رود

بيچاره من که ساخته از آب و آتشم

l

ديشب سرم به بالش ناز وصال و باز

صبحست و سيل اشک به خون شسته بالشم

l

پروانه را شکايتي از جور شمع نيست

عمريست در هواي تو ميسوزم و خوشم

l

خلقم به روي زرد بخندند و باک نيست

شاهد شو اي شرار محبت که بي‌غشم

l

باور مکن که طعنه‌ي طوفان روزگار

جز در هواي زلف تو دارد مشوشم

l

سروي شدم به دولت آزادگي که سر

با کس فرو نياورد اين طبع سرکشم

l

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان

لب ميگزد چو غنچه‌ي خندان که خامشم

l

هر شب چو ماهتاب به بالين من بتاب

اي آفتاب دلکش و ماه پري‌وشم

l

لب بر لبم بنه بنوازش دمي چو ني

تا بشنوي نواي غزلهاي دلکشم

l

ساز صبا به ناله شبي گفت شهريار

اين کار تست من همه جور تو مي‌کشم